به گزارش اسلامیک اسپرت، حالا دیگر از روز روشن‌تر است که پرسپولیس این فصل، هیچ شباهتی به چند فصل اخیر ندارد. این البته غیرمنتظره نبود. به هرحال، تفکر حاکم بر تیم عوض شده و فرمانده و راهبر تیم، تفکر تازه‌ای دارد. اما فارغ از تفاوت نگرش‌های دو سرمربی یعنی گابریل کالدرون و برانکو ایوانکوویچ، بستر فعالیت در پرسپولیس هم دچار تغییراتی شده که بازدهی عملکرد آن دو نفر و تجزیه و تحلیل شرایط تیم را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

نباید فراموش کرد که برانکو در چه شرایطی به پرسپولیس آمد. ویرانه‌ای محصول مشترک منتخبان وزارت ورزش و مدعیان سرمربیگری پرسپولیس، که تنها یک نمونه‌اش را در اعلام رای اخیر حمیدرضا سیاسی (بی‌ربط ترین مدیرعامل تاریخ پرسپولیس) میتوانیم ببینیم، در پایین‌ترین سطح انگیزشی و متوسط‌ترین بازیکنان ممکن، به سرمربی جدید خیرمقدم گفتند.

فراموش نکنیم که پرسپولیس در آن مقطع، تنها هوادارانش را داشت که خالصانه خاطرخواه تیم بودند. بمب‌افکنی های ناکام رویانیان، مرد رندی‌های هدفدار هدایتی، سنگ‌اندازیهای خادم و رفقا، همه و همه، انتظار بازگشت پرسپولیس بزرگ را به رویایی دوردست تبدیل کرده بودند. و در آن شرایط، حتی اگر برانکو به سرنوشتش در الاهلی عربستان هم دچار میشد، امروز کسی او را شماتت نمیکرد.

برانکو در زمین انتظار ده درصدی، ماند و کار کرد و تیمی زیبا ساخت. تیمی که در مسیر رسیدن به قله بود و لاجرم مدام پیشرفت میکرد. این پیشرفت، شوق و انگیزه را هم در هواداران و هم در بازیکنان، چنان تصاعدی بالا میبرد که خود، موتور کمکی و تقویتی میشدند برای کسب نتایج خوب، حتی در روزها و هفته‌هایی که واقعا خوب نبودند.‌ حمایت صددرصدی هواداران، و نتایج و بازیهای جذاب تیم، دو مزیت اضافه داشت. اول اینکه دست مدیران بعضا بهانه‌جو را برای تحت فشار گذاشتن و برکناری احتمالی کادر فنی می‌بست و دوم اینکه به پیشکسوتان همیشه مدعی و سرخ زبان، مجال عرضه اندام و انتقادهای باسمه‌ای و تکراری نمیداد. برانکو با پرسپولیس به قله رسید. همه جامها را فتح کرد. به آستانه کسب قهرمانی در قاره رسید و تیم را ترک کرد. چنانکه افتاد و میدانید.

گابریل کالدرون اما، به عنوان جایگزین برانکو، در شرایطی به پرسپولیس آمد که تیم در قله بود. هم جایگاه اعتباری و هم سطح انتظار همگانی از تیم بسیار بالا بود. قهرمان مطلق فصل قبل، با گروهی از بهترین بازیکنان ایرانی و با حضور رقبایی که درکنار اراده‌های خارج از زمین بازی، اراده به پایین کشیدن تیم را داشته و دارند.

کالدرون، مثل برانکو در ابتدای راه، فرصت چندانی برای آزمون و خطا ندارد. اگر برانکو نیم فصل و حتی بیشتر فرصت داشت تا از چم و خم تیم خود و توانمندیهایش و همچنین توانایی رقبا سردربیاورد و کسی متعرض نتایج و کیفیت بازی تیمش نشود، کالدرون مطلقا چنین فرصتی ندارد. او باید شرایط تیمش را در سطح توقعات جامعه فوتبال ایران، بالا نگهدارد. و این، برای مجموعه‌ای که فارغ از کیفیت کار، چهار فصل کامل، مدعی اول قهرمانی بود، کار بسیار دشواری است. عیار کار برانکو و کالدرون، با یک فصل فعالیت، آنهم در شرایط نابرابر، قابل سنجیدن و مقایسه نیست. هرچند کیفیت هدایت هر کدام، به نسبت شرایطشان، کاملا قابل بررسی و نقد کردن باشد.

کالدرون، در ادامه مسیر، حتی افتان و خیزان (چنانکه هست)، باید بکوشد تا در ابتدا از قافله مدعیان جانماند. و در ادامه، با استفاده بهینه از داشته‌هایش و بهره‌گیری از فرصتهای موجود اما کم‌شمار، در پیچ‌های حساس مسابقات از رقبا پیشی بگیرد. و این نیازمند دستیابی به یک راهبرد مشخص برای او و همکارانش در کادر فنی است. چنانکه برانکو بعد از  مدتی، به استراتژی مقبول خود دست یافته بود.

در این مسیر، پرسپولیس و کالدرون، می‌‍توانند و باید به دو نیروی پیش‌برنده تکیه کنند. اول همت و حمایت هواداران، که باید با درک شرایط تازه و پذیرفتن تغییرات پیش آمده، مثل همه سالهای برزخی ۱۷ سال اخیر، در شکست و پیروزی، پشتوانه و پشتیبان تیم باشند و دوم، هنر مدیریتی کادر جدید مدیریت باشگاه، که باید درکنار رفع و رجوع دسته‌گلهای باقیمانده از گروه پیشین، بکوشند تا بهترین فضای فعالیت را برای بازیکنان و کادر فنی فراهم کنند. از لابلای همه سنگ‌اندازیها و نامرادی‌ها و بی‌عدالتیهای محرز.

گابریل کالدرون، قرار نیست و نباید، برانکو ایوانکوویچ باشد. پرسپولیس فعلی باید امضاء شخص کالدرون را پای عملکردش ببیند. نه بنای مقایسه‌ای هست و نه قرار شباهتی. تنها فصل مشترکی که کالدرون باید با همتای سابقش ایجاد کند، روح جنگندگی و پیروزی‌خواهی و قرار گرفتن در مدار کامیابی است. با حمایت همه هواخواهان و با بهترین استفاده از بهترین‌های موجود.